Ode mnie dla mnie.

About

Z dedykacją dla mnie samego.

Accounts

Friends

Newer posts are loading.

You are at the newest post.
Click here to check if anything new just came in.

April 12 2018

Nie ma mnie
Stoję z boku
Piszę co mi ślina na język naniesie
Bez namysłu
Tułam się po świecie
Głupio tak
Bezradnie
Bez wykształcenia
Bez umiejętności
Z pracą bez radości
Z marzeniami
Nie do spełnienia
Z głodem nie do zaspokojenia
Z głową w chmurach
Z miłością do O.
Z oddaniem dla K.
Z szacunkiem dla Z.
Z podziwem dla B.
Z żalem do Ojca
I żalem do siebie
Idę w przód
Po co? Nie wiem.
Nie mam nic lepszego
Nic więcej
Oddam wszystko
Oprócz Ciebie
Bo jak mnie zabiorą
I przybiją Chcę żeby coś zostało
Żeby ktoś powiedział o mnie
Dobre, szczere słowo
Jebać moją męskość
I brak męstwa
Wszystkie głupoty
Alkoholowe braki cnoty
Narkotyczne kłopoty
Mózgu ciemnoty
Problem nie do rozwiązania
Ciągła wycieczka po pagórkach
Raz w dół raz w górę
Aż rzygać się chce
Tak zakończę
Bo się szaleńczo zakręciłem.

#
React

April 21 2015

Mój pokój ostatnio zmalał.
Niby ta sama szara tapeta
Otula wszystkie mebelki
Brak miękkiego dywanu
i zimno wielkiego okna.
Niby wszystko jest jak dawniej.
Niby.

Ale w moim pokoju pokazuje się
szary zegarek. Odliczał kiedyś
Wartościowe dni, teraz
liczy sekundy ciszy.
I tak siedzę

w tym,
skurczonym pokoju.
Przed sobą mam strach,
w postaci białej kartki.
Jakby zapisać na niej,
że nie żałuję tego co zrobiłem.

I to ciągle mój pokój,
Czy jeszcze zmaleje?
Czy odejdę nie pożegnawszy się.
Ze starą kanapą przesiąkniętą kurzem.
Trzeszczącą podłogą która przeklina moje
niezgrabne palce niosące kubek z wrzącą herbatą.
I stare drzwi które skrywają wiele sekretów.

Puścić to wszystko.
Tak ciężko.

#
React

April 03 2015

Tak sobie siedzę i piszę.

Jak tu wyrzucić z siebie coś mądrego.

Co będzie coś znaczyło.

Podwójne dno miało.

Albo potrójne, daj sobie zaszaleć.

I jakaś nagroda, literacka czy filmowa.

Nie ważne.

Ważne że to ty. Że coś ci napompuje ego.

I polecisz w chmury.

Bo ponoć na świat lepiej patrzy się z góry.

Jak aniołki żyjące według zasad.

Tyle, że twój wiersz nie jest miły.

Ani skromny.

To źle.

I powrót do rzeczywistości.

Przykazania złamane, ego dziurawe.

Nic mądrego tu nie ma.

Przez dziurkę od klucza spogląda gospodyni.

Czy aby wolno zapukać. Czy go nie zbije z tropu.

Inkaust to staroć.

Teraz nobla się pisze tylko

palcem na kwarcowym stopie.

Przecież to tak ułatwia życie.

Rzeczywistość XXI.

Natłok informacji zabija treść.

Zastanawiam się po co to robię.

Może dać sobie spokój?

#
React

February 04 2015

#
React

December 04 2014

Wiatr nakazuje iść w inną stronę.
Rozluźnić sztywne palce.
Osiąść na mieliźnie.

Letarg w głębinie, czy
bieg po rozgrzanym słońcu pustyni.
Efekt wciąż ten sam.

Unika mi to,
Ograniczona percepcja.

Ale odpowiedzialność wciąż ta sama.

Jak opisać moje życie?

Tysiące ludzi rzucających
słowo w puste echo. Sam
nakręcam drewnianą lalkę.
Dryfujemy na tafli morza.
A pod nami.

Statek.

Stary maszt przypomina,

Złamane zapałki.

Które nie doznały ciepła.

Całkowicie jak las po przejściu tornada.

A raczej kilku małych wiatrów.
Deski pęcznieją, wychodzi z nich mały kat.
Nie uciekniesz przed nim,

A czas?

Przybije lalkę do dna.
Stanie z góry.
Zawinie głowę w nałogi.
Nic nie widzę. I słucham go.
A on wie, że najmniejszy szept.
Krzykiem czterystu wielkich Igieł.
Wpijających się w moje uszy.

Ale ja go nie widzę.
Ty go widzisz?
Perspektywa zmienia się z czasem.

#
React

November 22 2014

Rozrzucone rękawiczki kobiety dążącej do nieskazitelności,

błyskotki z jej szyi. To wszystko przypomina mi czas, gdy jeszcze dzień nie był taki okrutnie rzeczywisty. Gdy prawie wszystko miało swoją cenę. Tylko nie zegarek wiszący nad drzwiami. I to stworzenie o tak niewinnej posturze niszczy mi cały mój spokój, który budowałem przez tyle lat. Stracić wszystko w jednej turze. Nawet jeśli myślisz że nie masz już nic do stracenia.

#
React

November 11 2014

Zmęczone ciężkie powieki

Niesione dźwiękiem kałuży

prowadzą na ulice

Skup się

Usłysz spokój

Czarne okna wróżą noc

Wygaszonym latarniom.

I prowadzi cię

Prosto w mrok

Lecz ty idziesz

Bez zawahania

Nie możesz uwierzyć

Że to koniec

Czekania

#
React

October 18 2014

Powoli zasypiam,

Deszcz obmywa kolumny,

Idące gęsiego, kręcą

kołem fortuny, Nieustannie

dążą do nas

zmiany barw.

Nadzieje w sobie noszę

Małe ziarno

Nie widać na dłoni,

Tyś życiem dla niego

Ty jego natchnieniem

Urodzisz zboża łan

Tak zimna, tak sama.

Pukam do bram

lodowego pałacu

Snutego w melancholii

Serca twego

Niepewny grunt

Usypany nie w róże czy frezje

Jedynie w twój szept

Który karze mi zawracać.

Bajkowy dywan.

I włosy me przeplata.

Zimny oddech królowej zimy.

Ponętnej w żałobie

Po własnej osobie.

Podmuch niesie ze sobą

Woń leśnej polany

W środku pałacu owiniętego

Murem z lodu

A ja?

Sunę przez wiatr,

Do głębi czerni dwóch,

cukierków lukrowanych.

I ust karmelu.

#
React

September 26 2014

#
React

September 04 2014

#
React

July 06 2014

#
React

July 05 2014

#
React

Starać się nie panikować.

Zamknąć oczy i iść w nieznane.

Pełznąć za zapachem akwareli.

Ciężko niesie się farbę.
Łatwo rozlać o podłogę.
W całej misternej staranności

Nie wiesz gdzie trafiasz.

Nikt dobrze nie maluje kredkami świecowymi.
Czas ucieka.

Wyrzucasz kredki.
Niejeden łamie palce, zagryza wargi.
Dalej, nikt nie pracuje dobrze.
Bliżej, każdy taki sam.
Patrzysz z pobłażaniem na dzieciństwo.
Obraz szybko się odkleja.
Szczególnie za spoconym uchem.

Zwiędłego gargulca.
Palce jego utwardzoną gliną,

Zaschniętą farbą i starą terpentyną.
Śmierć dobrze rysuje ołówkiem.
Szczególnie daty.

#
React

May 02 2014

Czas się szybciej traci. Ale czekanie się nie skraca.

#
React

April 30 2014

Na skraju leśnego jabłka, ogrodu pełnego uśmiechu. W którym brakuje słodyczy, a runo pachnie surowo. Mały robak siada na najpiękniejszej gałęzi. Strach przed jej delikatnością zawodzi jego mały rozum. Kwiat pustyni goni plażę. I drinki z parasolką. Robak nie myśli o jutrze. Ale stara się wierzyć.

#
React

March 26 2014

Napisałem tutaj kogoś, ale zmazałem go kciukiem.
Narysowałem, zalałem atramentem.
Brudne palce wskazują na mnie.
Porzucony pergamin wskazuje na swojego oprawce.
Zranionego własnym orężem.
Owiniętego gorzkim smakiem prawdy.
Nie wiem jak to się stało.
Szczegółów nie podano.
Ogólnik kopytem rozgrzebuje.
Wczoraj żal.
Dziś tortura.
Jutro wyrok.
Wierzchowiec ten siłą nie gardzi.
Zasiądę z nim kiedyś.
Czeka mnie pokój który skórę wysuszy na wiór.
Z popiołu powstałem.
Popiołem zostaniesz.
Brak mi odwagi.